welkom bij het geheime genootschap van sinterklaas
Het is zondagochtend, we zitten aan de koffie bij mijn ouders thuis. Mijn jongste zoon van zes is wat aan het omrommelen in de voorkamer en mijn vader, moeder en mijn zoon van acht zitten in de keuken. Vanuit het niets zegt mijn zoon: “Hoe zit het eigenlijk met Sinterklaas?” Ik vraag hem: “Hoe denk jij dat het zit?” Hij kijkt me een paar momenten heel bedenkelijk aan een zegt: “Ik denk dat hij niet bestaat.” Daarop steek ik mijn hand uit, schudt de zijne en zeg: “Welkom bij het geheime genootschap van Sinterklaas.”
Er ontstaat een enorm brede grijns op zijn gezicht: hij is zojuist toegetreden tot Sinterklaas ‘the next level’.
We hebben nog heel even gelegenheid om zijn meest prangende vragen te beantwoorden, voordat mijn jongste en nog heilig gelovende zoon de keuken weer inkomt. Mijn oudste zoon ontploft bijna van deze nieuwe werkelijkheid. Hij wil het er graag over hebben, maar snapt ook dat dat niet kan op ieder moment. We spreken een geheim teken af en het moment van naar bed brengen is erg fijn om er over te praten: “Mag ik dan ook precisiestrooien?” “Natuurlijk!” “En waar bewaren jullie de cadeautjes dan?” “Dat zeg ik lekker niet!”
De volgende dag is er een vriendje mee naar huis om te spelen. Als ik mijn oudste zoon later naar bed breng, vertelt hij het volgende: ‘Mijn vriendje begon ook over Sinterklaas, en dat hij dacht dat Sinterklaas niet bestond. Toen heb ik hem de hand geschud en gezegd: Welkom bij het geheime genootschap van Sinterklaas.’
